เพียงฟ้าเคียงตะวัน

“หากฉันยังพูดไม่จบ เธอไม่มีสิทธิ์เดินออกจากห้องนี้เข้าใจไหม” น้ำเสียงของเขานั้นห้วนปนความเกรี้ยวกราดพอๆ กับหน้าตาที่ไม่ต่างจากฟ้าพยับเมฆ

พิพพินแค่มองหน้าเขา เธอไม่ได้ตกใจหรือพรั่นพรึงแต่ประการใด เพราะชินเสียแล้ว แต่ที่เธอไม่เข้าใจก็คือทำไมเขาทำเหมือนโกรธเธอนักหนาทั้งที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย หากโกรธที่เห็นเธอมีเจ้าประทัดพวกนั้นอยู่ในมือก็น่าจะพูดดีๆ ไม่ใช่พูดตะคอกใส่เธอเหมือนเธอเป็นพวกหูตึงอยู่ตลอดเวลา

“ฉันถามจริงๆ เถอะพิพพิน เธอสนุกนักใช่ไหมที่ทำให้คนอื่นมีความทุกข์”

“คุณพูดเรื่องอะไรกัน ฉันไม่เห็นจะเข้าใจ”

“เลิกทำหน้าตาแสนซื่อไร้เดียงสาสักทีได้ไหม ฉันรู้หรอกน่าว่าเธอนั้นห่างไกลจากคำพวกนั้นนัก”

พิพพินเริ่มโกรธขึ้นมาบ้าง เขามีสิทธิ์อะไรมาวิจารณ์ว่าเธอเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ไอ้ที่เขาไม่ชอบเธอนั้นเธอพอเข้าใจอยู่หรอก แต่ที่เขาเพิ่งพูดไปนี่มันเกินที่เธอจะรับได้จริงๆ “ถอยไป ฉันจะออกไปข้างนอก”  

ตาคมดุทั้งคู่ของศีลเกิดประกายกร้าว ตั้งแต่เกิดมานอกจากแม่ของเขาแล้วก็ไม่มีใครหน้าไหนกล้าออกคำสั่งกับเขา “ฉันยังพูดไม่จบ เธอจะไปไหนไม่ได้”